Biologiczne zwalczanie szkodników, znane jest również jako biokontrola. Polega na wykorzystaniu naturalnych wrogów takich jak drapieżniki, parazytoidy lub patogeny do ochrony upraw przed szkodnikami. Ta metoda zapewnia harmonijne współdziałanie z naturą i pomaga utrzymać równowagę ekosystemów. Chroni uprawy, eliminując konieczność stosowania chemicznych środków ochrony.
Biologiczna ochrona upraw przed szkodnikami polega na wprowadzaniu do upraw rolnych pożytecznych organizmów, takich jak pasożytnicze błonkówki i drapieżne roztocza. Ich zadaniem jest aktywne zwalczanie szkodliwych owadów. Alternatywnie, można zastosować mikrobiologiczne środki owadobójcze oparte na naturalnie występujących bakteriach, wirusach lub grzybach, aby skutecznie zwalczać konkretne gatunki szkodników bez uszkadzania innych organizmów.
W przeciwieństwie do chemicznych pestycydów stosowanie biologicznych środków ochrony minimalizuje negatywny wpływ na środowisko i zmniejsza ryzyko oporności na pestycydy. W obliczu rosnącego popytu na produkty ekologiczne, biologiczne metody zwalczania szkodników stają się przyszłościowym wyborem dla rolnictwa i ochrony upraw.
Biologiczne metody kontroli, zwane również biokontrolą, to precyzyjne wykorzystanie żywych organizmów w rolnictwie w celu ograniczenia populacji szkodników. Stanowią niezwykle ważny element strategii zintegrowanego zarządzania szkodnikami (IPM), mającej na celu minimalizację stosowania chemicznych pestycydów, przy jednoczesnej ochronie upraw i zachowania równowagi ekosystemu. Biologiczne metody kontroli obejmują drapieżne owady i roztocza, pasożytnicze osy, pożyteczne nicienie, pożyteczne mikroorganizmy i inne.
Pasożytnicze osy to małe owady, które odgrywają kluczową rolę, skutecznie kontrolując populacje szkodników. Składają jaja wewnątrz lub na szkodliwych owadach. Po wykluciu larwy os żywią się i ostatecznie zabijają żywiciela-szkodnika. Pasożytnicze błonkówki aktywnie zwalczają szkodniki takie jak gąsienice, mszyce i mączliki.
Drapieżne roztocza to niewielkie pajęczaki, które żywią się roztoczami i małymi owadami. Phytoseiulus persimilis, Amblyseius swirskii czy Neoseiulus californicus są bardzo skuteczne w zwalczaniu populacji szkodników. Uwalniane na zaatakowanych obszarach, zjadają swoje ofiary, zmniejszając liczbę szkodników takich jak przędziorki, mączliki i wciornastki.
Drapieżne owady aktywnie polują, żywiąc się innymi owadami i roztoczami. Często mylnie są uważane za szkodniki. Biedronki, larwy sieciarek czy drapieżne pluskwiaki są naturalnymi wrogami różnych szkodników w uprawach warzyw polowych. Odgrywają istotną rolę w ich biologicznym zwalczaniu.
Pożyteczne nicienie to mikroskopijne organizmy, które odgrywają kluczową rolę w biologicznym zwalczaniu szkodników warzyw polowych. Nicienie pasożytują i zabijają larwy owadów, dostając się do ich wnętrza. Skutecznie zwalczają lub ograniczają populacje szkodników, takich jak larwy muchówek (np. śmietki), opuchlaków i innych.
Pożyteczne mikroorganizmy zwalczają choroby i szkodniki, wzmacniają uprawy i zwiększają wchłanianie substancji odżywczych. Ograniczają możliwości rozwoju organizmów chorobotwórczych i zapobiegając infekcjom. Skutecznie walczą z chorobami odglebowymi takimi jak Pythium, Rhizoctonia, Fusarium czy Sclerotinia.
Pasożytnicze osy to małe owady, które odgrywają kluczową rolę, skutecznie kontrolując populacje szkodników. Składają jaja wewnątrz lub na szkodliwych owadach. Po wykluciu larwy os żywią się i ostatecznie zabijają żywiciela-szkodnika. Pasożytnicze błonkówki aktywnie zwalczają szkodniki takie jak gąsienice, mszyce i mączliki.
Drapieżne roztocza to niewielkie pajęczaki, które żywią się roztoczami i małymi owadami. Phytoseiulus persimilis, Amblyseius swirskii czy Neoseiulus californicus są bardzo skuteczne w zwalczaniu populacji szkodników. Uwalniane na zaatakowanych obszarach, zjadają swoje ofiary, zmniejszając liczbę szkodników takich jak przędziorki, mączliki i wciornastki.
Drapieżne owady aktywnie polują, żywiąc się innymi owadami i roztoczami. Często mylnie są uważane za szkodniki. Biedronki, larwy sieciarek czy drapieżne pluskwiaki są naturalnymi wrogami różnych szkodników w uprawach warzyw polowych. Odgrywają istotną rolę w ich biologicznym zwalczaniu.
Pożyteczne nicienie to mikroskopijne organizmy, które odgrywają kluczową rolę w biologicznym zwalczaniu szkodników warzyw polowych. Nicienie pasożytują i zabijają larwy owadów, dostając się do ich wnętrza. Skutecznie zwalczają lub ograniczają populacje szkodników, takich jak larwy muchówek (np. śmietki), opuchlaków i innych.
Pożyteczne mikroorganizmy zwalczają choroby i szkodniki, wzmacniają uprawy i zwiększają wchłanianie substancji odżywczych. Ograniczają możliwości rozwoju organizmów chorobotwórczych i zapobiegając infekcjom. Skutecznie walczą z chorobami odglebowymi takimi jak Pythium, Rhizoctonia, Fusarium czy Sclerotinia.
W odróżnieniu od chemicznych pestycydów szkodniki rzadko stają się odporne na naturalnych wrogów.
Szkodniki zazwyczaj nie rozwijają odporności na naturalnych wrogów w porównaniu z pestycydami chemicznymi.
Biologiczne metody zwalczania szkodników w przeciwieństwie do pestycydów chemicznych, nie szkodzą środowisku i chronią ekosystemy.
Biologiczne zwalczanie szkodników redukuje konieczność regularnego stosowania środków chemicznych.
Metody biologicznego zwalczania szkodników są bezpieczne dla ludzi i zwierząt domowych, co czyni je niegroźnym rozwiązaniem.
Istnieją trzy podstawowe rodzaje biologicznych metod zwalczania szkodników: zachowawcze, klasyczne i rozszerzone.
Ochrona zachowawcza koncentruje się na zwiększaniu obecności naturalnych wrogów i pożytecznych organizmów w środowisku. Jednocześnie utrzymuje równowagę między szkodnikami i ich drapieżnikami. Zamiast wprowadzać nowe organizmy, tworzy się warunki sprzyjające przetrwaniu i aktywności istniejących pożytecznych gatunków. Przykładem może być np. sadzenie określonych kwiatów, zapewniających schronienie pożytecznym owadom, takim jak biedronki i pasożytnicze osy. Zachowując i pielęgnując naturalne drapieżniki, ochrona biologiczna pomaga z czasem kontrolować populacje szkodników.
Ochrona klasyczna obejmuje wprowadzanie naturalnych wrogów w celu zwalczania gatunków inwazyjnych. Metoda sprawdzi się, gdy nowy gatunek szkodnika stanowi poważne zagrożenie dla rolnictwa lub ekosystemów. Zadaniem naukowców jest identyfikacja naturalnych wrogów danego szkodnika. Następnie przeprowadzane są rygorystyczne testy, by upewnić się, że nie wpłyną one na gatunki inne niż docelowe. W przypadku pozytywnych wyników naturalni wrogowie są uwalniani w uprawie. Przykładem takich działań może być wprowadzenie australijskiego chrząszcza do Ameryki Północnej, który pomógł kontrolować populacje poduszkowców. Klasyczna kontrola biologiczna ma na celu zbudowanie samowystarczalnej populacji wprowadzonego naturalnego wroga, aby zahamować rozwój populacji szkodników.
Ochrona rozszerzona to strategia zwalczania szkodników, która opiera się na regularnym wprowadzaniu naturalnych wrogów lub korzystnych organizmów do określonego obszaru, w celu redukcji populacji szkodników. W przeciwieństwie do klasycznej kontroli biologicznej kontrola wspomagająca koncentruje się na krótkoterminowych, ukierunkowanych interwencjach. Metoda ta jest często stosowana w rolnictwie w celu rozwiązania bezpośrednich problemów ze szkodnikami. Przykładowo, można wypuszczać drapieżne roztocza w celu zwalczania inwazji przędziorków w szklarniach. Wspomaganie kontroli biologicznej jest szczególnie przydatne w przypadku braku wystarczającej ilości naturalnych wrogów do skutecznego zwalczania presji szkodników, zapewniając szybkie rezultaty.
