Od czego zależy efektywność drapieżnych roztoczy?

W ofercie Koppert jest wiele drapieżnych roztoczy, które można wykorzystać do zwalczania szkodników. Aby wybrać odpowiedni gatunek ważne jest zrozumienie mocnych i słabych stron tych pożytecznych organizmów. Roztocza różnią się głównie preferowanym pożywieniem i zdolnością do radzenia sobie z pajęczyną przędziorków. Niektóre z nich żywią się tylko jednym konkretnym gatunkiem szkodnika, a inne mają bardzo szeroki zakres pożywienia.

Oznaczenia: – brak drapieżnictwa, brak rozwoju; + ograniczone drapieżnictwo, niedostateczna skuteczność; ++ pewien rozwój/efektywność ograniczona; +++ kontrola populacji szkodnika; ++++ kontrola szkodnika na najwyższym poziomie.

Wszystkie roztocza z rodziny dobroczynkowatych możemy podzielić na cztery grupy:

Wyspecjalizowane drapieżne roztocza rodzaju Phytoseiulus:

Żywią się wyłącznie przędziorkami. Są skuteczne wobec gatunków, które wytwarzają pajęczyny (np. przędziorek chmielowiec (Tetranychus urticae)). Roztocza z tego gatunku są w stanie przemieszczać się w sieci przędziorków, aby tam żerować.

Dzięki długim, elastycznym włoskom na grzbiecie nie przyklejają się do sieci. Nie mogą przetrwać na żadnym innym źródle pożywienia niż przędziorki. Do tej grupy należy Phytoseiulus persimilis (SPIDEX).

Selektywne, drapieżne roztocza żerujące na przędziorkach:

Te drapieżne roztocza najchętniej żywią się przędziorkami. Mogą przemieszczać się w sieci i tam zjadać szkodniki. W przeciwieństwie jednak do przędziorków typu 1 radzą sobie równie dobrze na przędziorkach, które nie wytwarzają dużej ilości pajęczyn jak np. przędziorek chmielowiec (Panonychus ulmi) lub przędziorek cytrusowy (Panonychus citri). Mogą również żywić się wciornastkami i pyłkiem. Ich wydajność jest jednak niższa na tym źródle pożywienia. Do tej grupy należy Neoseiulus californicus (SPICAL).

Wielożerne, drapieżne roztocza:

Mogą żywić się wieloma szkodnikami takimi jak: wciornastki, mączliki, inne małe owady, roztocza (w tym przędziorki) oraz pyłkiem. Najlepiej się rozwijają, gdy mają dostęp do zróżnicowanego pożywienia. Nie potrafią żerować w sieci przędziorków. Zjadają więc tylko te, które znajdują się poza nią. Do tej grupy należą Amblyseius swirskii (SWIRSKIMITE), Amblyseius andersoni, Amblydromalus limonicus (LIMONICA), Neoseiulus cucumeris (THRIPEX) i Transeius montdorensis (MONTDOMITE).

Roztocza o niskiej efektywności zwalczania szkodników:

Te drapieżne roztocza wolą żywić się pyłkiem, ale polują również na małe owady i roztocza. Nie są w stanie żerować w sieci przędziorków. Koppert nie wykorzystuje takich roztoczy w swoich produktach.

Wybór drapieżnych roztoczy zależy od zwalczanych szkodników, uprawy i klimatu. Mogą na nią również wpływać interakcje między drapieżnymi gatunkami roztoczy oraz innymi czynnikami produkcji.

Poniższa tabela przedstawia efektywność roztoczy w określonych przedziałach temperatur.

Uwaga: te zakresy temperatur są wskazaniami. Rozpoczęcie działalności i rozwój w dolnym zakresie temperatur jest procesem stopniowym. Następnie rozwój wzrasta prawie liniowo wraz z temperaturą. Po osiągnięciu maksimum rozwój gwałtownie spada. Przykładowo N. californicusis najskuteczniejszy w temperaturze od 15°C do 32,5°C. Nadal działa w temperaturach od 12,5°C do 15°C i od 32,5°C do 35°C.

Z powyższej tabeli wynika, że:

• Neoseiulus californicus działa dobrze w niskich (15°C) i wysokich (30°C) temperaturach.
• Amblyseius andersoni jest nieco wolniejszy w niskich temperaturach i nie działa dobrze w wysokich temperaturach.
• Neoseiulus cucumeris nie jest dobry w wysokich temperaturach (30 °C).
• Amblyseius swirskii i Transeius montdorensis są skuteczne w temperaturze powyżej 18°C i mają swoje optimum w wysokich temperaturach (30°C). W temperaturze 15°C roztocza funkcjonują, ale ich rozwój jest bardzo powolny. Jeśli temperatura będzie poniżej 8°C przez dłuższy czas, Amblyseius swirskii wyginie.

Wszystkie dobroczynki potrzebują do rozwoju i rozmnażania stosunkowo wysokiej wilgotności względnej. Zgodnie z wynikami badań minimum wynosi od 60 do 70%. Generalnie P. persimilis, A. limonicus i T. montdorensis są nieco bardziej wrażliwe na niską wilgotność niż N. californicus, N. cucumeris, A. swirskii i A. andersoni. Jeżeli w uprawie panują odpowiednie warunki, to wilgotność na powierzchni liści (gdzie żyją dobroczynki) jest wyższa niż w otoczeniu. Warto też pamiętać, że wysoka wilgotność, np. w nocy może zrekompensować niską wilgotność w ciągu dnia.

Efektywność drapieżnych roztoczy zależy od dużej ilości czynników. Na szczęście jest wiele opcji wyboru, trzeba tylko określić jakie warunki panują w uprawie i cieszyć się z efektywności biologicznej ochrony roślin.