Citripar
Informacje ogólne
Wełnowiec szklarniowy (Pseudococcus viburni) (określany wcześniej znany jako Pseudococcus affinis) pochodzi z Ameryki Południowej, ale obecnie można go znaleźć w wielu częściach świata o umiarkowanym klimacie. Ma bardzo podobny wygląd do wełnowca cytrusowca (Planococcus citri), ale jego ciało pokryte jest grubszą warstwą wosku, włókna wokół ciała są dłuższe (20–50% długości ciała), a dwa włókna ogona są zawsze znacznie dłuższe niż pozostałe.
Wełnowiec szklarniowy (Pseudococcus viburni) występuje czasami na pomidorach, głównie u podstawy szypułki. W uprawach na rynnach podwieszanych wełnowce często znajdują się na poziomej części łodygi. Te wełnowce mogą również powodować uszkodzenia w roślinach ozdobnych, takich jak męczennica, pelargonia i storczyki. Pseudococcus viburni jest trudny do kontrolowania biologicznie.
Cykl rozwojowy i wygląd wełnowca szklarniowego
Nazwa „wełnowce” bierze się z faktu, że ciało samic oraz nimf w trzecim stadium rozwojowym jest pokryte białym woskowym materiałem w postaci proszku, nitek, kolczastych wypustek lub płytek. Składają jaja w lepkiej, spienionej masie woskowych nici, zwanej workiem jajowym. Po złożeniu jaj samica umiera. Nimfy w pierwszym stadium rozwojowym są żółtobrązowe i jeszcze niepokryte woskiem. Są bardzo ruchliwe i określane jako „pełzaki”.
Nimfy w drugim stadium rozwojowym są ciemniejsze i mniej aktywne. Od drugiego stadium rozwojowego cykl rozwojowy samców i samic jest zupełnie różny. Po drugim stadium rozwojowym samce tworzą ciemną, fałszywą poczwarkę, a następnie poczwarkę w krótkim odstępie czasu. Prawdziwa poczwarka rozwija się w białym, bawełnianym kokonie. Po całkowitej metamorfozie z poczwarki wyłania się uskrzydlony samiec. Samce nie mają aparatów gębowych i są niezdolne do żerowania. Mają krótki cykl rozwojowy, podczas którego w pełni angażują się w poszukiwanie samic do zapłodnienia.
Natomiast żeńskie nimfy w drugim stadium rozwojowym osadzają się na liściu i zaczynają wydzielać wosk, a następnie linieją do trzeciego stadium. Przekształcają się w dorosłą samicę bez całkowitej metamorfozy.
Objawy uszkodzeń
Chociaż większość gatunków wełnowców żeruje na nadziemnych częściach rośliny, niektóre gatunki wysysają pokarm z korzeni, podczas gdy inne tworzą galasy. Kilka gatunków może również przenosić szkodliwe wirusy.
Wełnowce wyrządzają szkody na plonie na różne sposoby:
- Nimfy i samice wysysają sok z rośliny, hamują wzrost i powodują deformację lub żółknięcie liści, po którym czasami następuje defoliacja. Ogólnym efektem jest redukcja fotosyntezy, a tym samym zmniejszenie plonu. Kwiaty i owoce często opadają.
- Sok roślinny jest bogaty w cukry, ale ma niską zawartość białka. Aby pozyskać wystarczającą ilość białka, Wełnowce muszą spożywać duże ilości soku, usuwając nadmiar cukrów w postaci spadzi. Na tej spadzi często wyrastają grzyby sadzakowe (Cladosporium spp.). Dodatkowo biała woskowa wydzielina wełnowców zmniejsza wartość ozdobną zaatakowanych roślin. Owoce i kwiaty są również zanieczyszczone, co czyni je niezdatnymi do sprzedaży, a obniżony poziom fotosyntezy w liściach również zmniejsza produkcję kwiatów i owoców.
- W przypadku roślin ozdobnych sama obecność wełnowców wystarcza, aby produkt był niezdatny do sprzedaży. Bardzo mała populacja może zatem spowodować znaczne szkody ekonomiczne.
