Mszyca ziemniaczana średnia

Mszyce mają złożony cykl rozwojowy, a osobniki dorosłe mogą występować zarówno w postaci uskrzydlonej, jak i bezskrzydłej, i charakteryzować się różnorodnością kolorów. W przypadku rozmnażania bezpłciowego młode mszyce rodzą się w postaci rozwiniętych nimf. Natychmiast zaczynają żerować na soku roślinnym i szybko rosną. Gdy rozmnażanie ma charakter płciowy, mszyce składają jaja, które zimują. W szklarniach rozmnażanie również odbywa się poprzez partenogenezę, a zapłodnione samorodne osobniki żeńskie wytwarzają nowe pokolenia osobników żeńskich. Przed osiągnięciem postaci dorosłej mszyce linieją czterokrotnie. Po każdym linieniu zrzucają białą skórę, co zdradza ich obecność w uprawie. Bezskrzydłe osobniki dorosłe mszycy ziemniaczanej są raczej przysadziste, o średniej wielkości (1,8–3,0 mm długości) i owalnym kształcie. Mają kolor od jasnożółtozielonego po brązowozielony i ogólnie lśniący wygląd. Na czułkach, których długość przekracza długość ciała owada, widnieje kilka ciemniejszych pasm. Ich nogi są również długie, a na brzuchu, u podstawy syfonów, widnieją dwie charakterystyczne ciemnozielone plamy. Uskrzydlone samice są żółtozielone, mają brązową głowę, ciemną klatkę piersiową i ciemny brzuch z bladymi lub ciemnymi poprzecznymi pasmami. Kształt ich ciała jest podobny jak w przypadku samic bezskrzydłych, ale ma długość 2,0–3,0 mm. Mszyca ziemniaczana średnia charakteryzuje się zarówno anholocyklicznym (nie składa jaj), jak i holocyklicznym (składa jaja zimujące) cyklem rozwojowym. Nie zmienia żywiciela, a dwa rodzaje cyklu rozwojowego zachodzą na tej samej roślinie żywicielskiej. Mszyca może zimować nie tylko w szklarniach, ale także na zewnątrz, w osłoniętych miejscach.