Informacje ogólne
Cykl rozwojowy i wygląd zarazy ziemniaka
Gatunki Phytophthora są bardzo wyniszczającymi organizmami zaliczającymi się do lęgniowców, a zatem ściśle rzecz biorąc nie są grzybami. Rozwijają się w temperaturze gleby od 15 do 23°C i przy wyższej zawartości wody niż optymalna dla wzrostu roślin.
Phytophthora zimuje w korzeniach, zakażonych bulwach i cebulkach lub w glebie w różnych stadiach: jako oospory (płciowe przetrwaliniki zimujące), zarodnie (specjalne struktury, które mogą bezpośrednio kiełkować lub wytwarzać zoospory), chlamidospory (grubościenne komórki grzybni, które są odporne na wysychanie) lub grzybnie. Zoospory powstają z zimujących struktur, które zakażają żywiciela. Zoospory to zarodniki mające wici, które umożliwiają im poruszanie się w wodzie. Infekcja zwykle przebiega od korzenia do łodygi, ale może również dojść do bezpośredniego zakażenia łodygi. Wysięki z końcówek rosnących korzeni wspomagają kiełkowanie i przyciągają zoospory. Patogen rozwija się w łodydze i na powierzchni rośliny; powstają nowe sporangiofory (struktury zawierające zarodnie, rodzaj zarodników) z zarodniami, które wystają przez aparaty szparkowe. Infekcja wtórna jest wywoływana na skutek kiełkowania zarodni lub przez zoospory wytwarzane w zarodni. Do kiełkowania na nadziemnych częściach roślin wymagane są wilgotne liście.
Patogeny są roznoszone przez wiatr, a wraz z deszczem przenikają z zainfekowanych roślin do gleby. Rozprzestrzenianie w glebie następuje poprzez wodę, ponieważ zoospory mogą łatwo poruszać się w niej. To wyjaśnia, dlaczego choroba rozprzestrzenia się szybciej, gdy zawartość wody w glebie lub podłożu przekracza poziom normalny lub poziom optymalny dla wzrostu roślin.
Objawy uszkodzeń
Gatunek Phytophthora powoduje zgniliznę korzeni, obumieranie sadzonek oraz zgniliznę łodyg, cebulek, bulw, liści i owoców.
Zaraza ziemniaka (Phytophtora infestans f.sp. infestans) powoduje powstawanie wodnistych zmian o niewyraźnych granicach i wzrost białych puszystych grzybów na liściach. Środek jest szarobrązowy z jasnozielonym brzegiem. Na łodydze występują wydłużone brązowe zmiany, zwykle otaczające łodygę. Na bulwach ziemniaczanych pojawiają się niebieskawe zmiany, które mogą być widoczne przez skórę.
Wielki Głód był okresem klęski masowego głodu spowodowanego przez tę chorobę. Patogen pustoszył uprawy ziemniaków w całej Europie w latach 40. XIX wieku.