Horiver Wetstick
Informacje ogólne
Miniarka psiankowianka (Liriomyza bryoniae) ma wiele roślin żywicielskich i wyrządza szkody w wielu częściach świata, w tym w Afryce Północnej, Europie i północnej Azji. W cieplejszych regionach owady występują na zewnątrz, ale w regionach o klimacie umiarkowanym pojawiają się tylko w szklarniach.
Miniarka psiankowianka występuje w szklarniach od dziesięcioleci, ale od lat sześćdziesiątych stała się powszechnym szkodnikiem, atakującym szczególnie uprawy słodkiej papryki, sałaty, melona, chryzantem i gerber.
Informacje na temat miniarki psiankowianki
Cykl rozwojowy i wygląd miniarki psiankowianki
Cykl rozwojowy miniarki dzieli się na następujące etapy: stadium jaja, 3 stadia larwalne, stadium spoczynkowe i postać dorosła muchy. Dorosłe miniarki to małe żółte i czarne muchy o długości co najwyżej kilku milimetrów. Podczas żerowania lub składania jaj dorosłe samice drążą dziurę za pomocą uzębionego pokładełka, zwykle w górnej części liścia. Plamy jaj są owalne i trudne do odróżnienia od miejsc żerowania.
Larwy Liriomyza bryoniae są przezroczyste i białe, a starsze larwy mają żółtą główkę. Gdy larwa wylęga się z jaja, zaczyna natychmiast żerować na liściach, drążąc rozległe tunele w dół do tkanki mezofilnej, co powoduje uszkodzenia, pozostawiając zewnętrzne warstwy liścia i łodygi nienaruszone. Na krótko przed przepoczwarczeniem, wyrosła larwa wycina w liściu sierpowaty otwór za pomocą aparatu gębowego. Po mniej więcej godzinie larwa wychodzi z liścia i opada na ziemię. Następuje to wczesnym rankiem. Larwa wpełza w glebę, aby się przepoczwarczyć. Niewielki procent larw pozostaje na liściu i przepoczwarcza się tam, czasami na górnej powierzchni, ale częściej na spodzie. Larwa w późnym trzecim stadium rozwojowym, która wyłania się z tunelu tuż przed przepoczwarczeniem, jest nazywana przedpoczwarką. Ten etap trwa tylko kilka godzin.
Objawy uszkodzeń
Miniarki powodują uszkodzenia roślin zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio. Bezpośrednie uszkodzenia powodowane są przez larwy drążące tkankę liścia, co prowadzi do wysychania, przedwczesnego opadania liści i uszkodzeń kosmetycznych. W obszarach (sub)tropikalnych może to prowadzić do spalenia owoców, takich jak pomidor i melon. Utrata liści zmniejsza również plon. Jednak w dojrzałych roślinach owocujących upraw warzywnych znaczna ilość liści może ulec uszkodzeniu przed zbiorem.
Starsze larwy drążą szersze tunele. Plamy powstałe na skutek żerowania dorosłych samic również mogą zmniejszyć plony, chociaż z wyjątkiem upraw ozdobnych, ma to zazwyczaj mniejsze znaczenie. Sadzonki i młode rośliny mogą zostać całkowicie zniszczone w wyniku bezpośrednich szkód wyrządzonych przez miniarki.
Pośrednie uszkodzenia powstają, gdy do tkanki roślinnej dostają się patogeniczne grzyby lub bakterie poprzez miejsca żerowania.